Prolog

- Przestań, Soph... W ubiegłym tygodniu, to ja cię kryłam, kiedy nocowałaś u Stevena. Teraz twoja kolej - mruknęłam do telefonu, wolną ręką poprawiając rąbek przykrótkiej, przylegającej sukienki.

- Przestań, Soph? - powtórzyła oburzona. - Tydzień temu było inaczej... Nie było tu Helgi... - ściszyła delikatnie głos, wymawiając ostatnie słowo. - Umawiałyśmy się, że nie opuszczamy domu dziecka, kiedy ona tu jest. 

    Sophia, moja najlepsza przyjaciółka, była wielką panikarą. Zawsze robiła wielkie halo z niczego i kompletnie tego nie rozumiałam. Oczywiście, najbardziej obawiała się Helgi - dyrektorki naszego sierocińca i jednocześnie najbardziej despotycznej kobiety, jaka kiedykolwiek stąpała po amerykańskiej ziemi. Mnie również przerażało jej twarde, piekielne spojrzenie, którym nas zaszczycała. Jednak, w przeciwieństwie do Sophi, nie bałam się jej do tego stopnia, by każdej nocy gościła w moich koszmarach. 

- Uspokój się. Oddychaj. Policz do dziesięciu, lub do stu, a jeśli to nie pomoże, możesz nawet do tysiąca - powiedziałam, starając się wymienić wszystkie znane mi sposoby na zrelaksowanie się. 

- Dobra, nieważne. Nie denerwuj mnie już, bo przyjdę tam i osobiście zaciągnę cię z powrotem. Nie obchodzi mnie jak to zrobisz, masz wrócić przed drugą! - warknęła zirytowana, po czym rozłączyła się, o czym poinformował mnie dźwięk zakończonej rozmowy, który rozległ się w słuchawce. 

    Spoglądnęłam na zegarek. Na pewno nie wyrobię się w dwie godziny, więc zapewne po powrocie do domu dziecka, czekają mnie "ciche dni" z Sophią. Coś, za coś. Nie jestem przecież tak zachłanna, by chcieć wszystko naraz. 

    Właśnie mijałam ludzi czekających w kolejce przed wejściem do klubu i każdemu z osobna posyłałam współczujące spojrzenie. To przecież nie ich wina, że nie zostali obdarzeni przez Matkę Naturę taką charyzmą, wdziękiem i urodą, jak ja. Mrugnęłam porozumiewawczo do ochroniarza, który, następnie, posłusznie wpuścił mnie do środka. Kołysząc biodrami w rytm muzyki, ruszyłam do barku i zamówiłam dwie tequile. Miałam "mocną głowę" do alkoholu. Stawałam się pijana dopiero po kilkunastu napojach dozwolonych od dwudziestu jeden lat, a kaca miewałam naprawdę rzadko.
     Po otrzymaniu drinków, wypiłam je jednym haustem. Następnie odwróciłam się na pięcie, z zamiarem ruszenia w stronę parkietu. Jednakże, po drodze, moje spojrzenie natrafiło na kogoś, kto znacznie zmienił moje plany. W najbardziej oświetlonej czerwonymi jarzeniówkami części klubu, siedział młody mężczyzna. Nie tańczył, nie pił, jedynie wpatrywał się w tłum tańczących, jakby kogoś szukając. Dym i odległość, która nas dzieliła, sprawiały, że nie byłam w stanie dokładnie zobaczyć jego twarzy. Aczkolwiek, bez problemu mogłam stwierdzić, że był to Azjata. I na tym kończy się moja wiedza. Nigdy nie byłam dobra w rozpoznawaniu mieszkańców Azji. Dla mnie wszyscy skośnoocy to Chińczycy, aczkolwiek ten wyglądał nieco inaczej. Zaciekawiona nieznajomym, zwinnie przecisnęłam się przez grupkę osób znajdujących się między nami i, już po chwili, znalazłam się zaraz koło kanapy, na której siedział. Z chirurgiczną precyzją analizowałam jego aparycję, ale starałam się to robić w miarę dyskretnie.
     Po chwili, z czystym sumieniem mogłam stwierdzić, że był to najprzystojniejszy i najbardziej pociągający mężczyzna, jakiego kiedykolwiek widziałam. Wyglądał jak lalka, męska porcelanowa lalka, ze świetnym ciałem i anielską twarzą. Mrugnęłam oszołomiona, próbując logicznie wytłumaczyć możliwość istnienia tak idealnego człowieka. Po dziesięciu kolejnych minutach czajenia się, doszłam do wniosku, że czas działać, bo zarówno ja, jak i pewnie on, nie będziemy tutaj wiecznie. Odchrząknęłam, przyłożyłam dłoń do ust i chuchnęłam, sprawdzając czy zapach jest do zaakceptowania oraz poprawiłam swoje włosy. Potem, jak najbardziej subtelnym i seksownym krokiem, skierowałam się w stronę nieznajomego.
     On, ku mojemu zdziwieniu, nie zaszczycił mnie ani jednym spojrzeniem, a, gdy zbliżyłam się do niego dostatecznie blisko, złapał mnie za nadgarstek i przyciągnął do siebie, składając tym samym cholernie namiętny pocałunek na moich ustach. Z początku, lekko zdezorientowana, zamiast zamknąć oczy, otworzyłam je jeszcze szczerzej, jednak, wkrótce potem, naprawiłam swój błąd. Czułam, że moje ciało staje się gorące, cała płonęłam z podniecenia. Chociaż bardzo chciałam, nie musiałam nic robić. Jego język władał moim, sprawiając, że pocałunek stawał się coraz bardziej agresywny. Chciałam wziąć chwilę na oddech, jednak nie mogłam się oderwać. Miałam wrażenie, jakby moja dusza była poza ciałem. Nie czułam nic, oprócz narastającego podniecenia, które zakłócało trzeźwe myślenie.
    Kiedy delikatnie rozwarłam powieki, zorientowałam się, że nie znajdujemy się już w klubie, ale za lokalem. Zrozumiałam, że coś jest nie tak i muszę to zakończyć, jednak, zupełnie wbrew temu co uważałam, posłusznie odwzajemniałam pocałunek. W końcu, mężczyzna zniżył się niżej, zaczął obcałowywać moją szyję, równie namiętnie. Dyszałam, niemalże dusząc się powietrzem. W tym momencie poczułam, jak coś twardego napiera na moją szyję. Robiłam się coraz bardziej senna, czując, jak niezidentyfikowana rzecz przebija mą wciąż rozpaloną skórę. Powoli opadałam z sił i byłam coraz bardziej zmęczona. Zaczęłam się osuwać po ścianie, jednak dłoń nieznajomego z łatwością mnie przytrzymała. Nie mogłam myśleć, przestawałam rozumieć, gdzie jestem i co robię, co się dzieje. Moje powieki stawały się coraz cięższe, a ja coraz bardziej śpiąca. Oddychałam coraz słabiej, aż w końcu zapanowała ciemność. Umarłam.